24-12-2004

Hallo, mijn naam is Karin Windt

Twee jaar geleden schreef ik mijn huisarts een brief waar ik in aangaf dat ik dagelijks tegen grote struikelblokken opliep. (Niet te weten dat ik de 10 voornaamste kenmerken van ADD praktisch al genoemd had in deze brief) Ik kon het dagelijks leven gewoonweg niet meer aan. Hoe hard ik ook probeerde. Na het werk was ik bekaf en wilde ik niets liever dan slapen of zat ik voor mij uit te staren. Ik had geen puf meer om te koken en moest mezelf regelmatig in gedachten vooruit schoppen om de dingen toch gedaan te krijgen. Ik probeerde te doen wat er van mij verwacht werd. Het in stand houden van een keurige baan, een knappe woning, zorgen voor een fatsoenlijke maaltijd op tafel en een beetje beweging. Dit lukte ook maar ik merkte dat dit mij grote hoeveelheden energie koste. Bij het wakker worden was ik nog steeds moe, misselijk en ervoer griepklachten. Daarnaast had ik slaap problemen, een slechte eetlust, last van haaruitval, huilbuien en nou ja... u snapt het! Het ging niet erg lekker en dat is zachtjes uitgedrukt. Ik was oververmoeid/overspannen geraakt.

Ik kreeg steeds meer moeite om op tijd op mijn werk te verschijnen en had een sterk overheersend gevoel dat ik als een robot functioneerde. Ik kon mezelf niet zijn. Ik had me jarenlang afgesloten voor mijn gevoelens en mijn interne struggle was zodra ik de voordeur achter mij dicht trok voor de buitenwereld niet zichtbaar. Mijn huis was een rommel en de vaat stapelde zich op maar ik verscheen dagelijks keurig netjes (opgemaakt en wel) op mijn werk en er was aan de buitenkant niets aan mij te merken. Voor de buitenwereld was ik geordend, een perfectioniste en een streber maar van binnen wist ik wel beter. Ik moest gewoon beter mijn best doen, meer discipline opbrengen, beter mijn dag indelen en dan kwam het allemaal wel goed. Ik wist dat ik het kon, zo moeilijk is dat toch niet?! Het gekke is.... ik ben vreselijk perfectionistisch.. ik kan een schilderij-lijstje 5 x verzetten voordat het naar mijn gevoel goed staat, geen vlekje te vinden waar dan ook in huis, tafelkleedje op tafel en vers gesneden bloemen op het dressoir en op andere momenten het huis compleet verwaarlozen.

De genoemde klachten heb ik eigenlijk al sinds mijn schooltijd en in alle jobs die ik in mijn leven gehad heb (ook de leuke) ervaren Ik hoopte dat de dokter mij een pilletje kon geven, of iets waardoor ik mij lekker fris kon voelen in de ochtend, uitgeslapen en klaar voor de dag. De huisarts verwees mij door naar een maatschappelijk werker en zowel hij als de Arbodienst dachten dat ik manisch depressief was. Ik kon me in deze diagnose niet vinden. Ik herkende mij zelf niet in de omschrijvingen die ik las op het internet en heb een bekende met dit probleem. Ik begrijp het maar... dat was ik niet, vond ik. De huisarts stelde mij voor om deel te nemen aan een assertiviteits cursus en hoewel ik het nut daarvan niet helemaal begreep, stemde ik toch toe. Ik was tot alles bereid en gaf mij met volle overgave over aan de medische wereld, die het vast wel beter moesten weten dan ik. Er was iets mis met mij en ik moest en zou dat aanpakken, (om de rest van mijn leven op een prettige manier te kunnen voortzetten) Ik had er genoeg van.

Inmiddels (in de ziektewet) begon ik door de gesprekken wel door te krijgen dat mijn manier van denken, mijn doorgaande snelweg van gedachten en impulsen, niet iets was waar ieder mens mee te kampen heeft. Men vond dat de verwachtingen die ik had van mij zelf veel te hoog waren voor iemand als ik in mijn omstandigheden en ik had grote moeite om dat te accepteren. Waarom dan? Hoe kwam dat dan? Waarom had ik steeds van die momentjes van neerslachtigheid, snel verveelt raken en motivatie verliezen, steeds weer op zoek naar nieuwe uitdagingen.

De assertiviteitscursus bleek voor mij geen enkele uitdaging, ik had erg veel begrip voor de problemen en omstandigheden van mijn mede cursisten maar dat stukje zelfverzekerdheid dat het grootste deel van deze mensen kwamen zoeken, kwam ik niet tekort. Ik had bijvoorbeeld geen angsten om een product terug te brengen naar een winkel of om een gesprek aan te gaan met en vreemde bij een receptie. Daar had ik allemaal geen problemen mee omdat ik mij in mijn leven al in uiteenlopende situaties heb leren aanpassen en staande houden. Ik ben mij er bewust van welke houding en mentaliteit mijn omgeving wil zien en pas mij als een kameleon steeds weer aan. Een mantel van gedragspatronen bedekte mijn ware persoonlijkheid, mijn positieve kanten en mijn negatieve kanten en alleen in huiselijke kringen durfde ik een stukje meer mijzelf te zijn. Buitenshuis was ik een perfecte robot. Praten met een vreemde op zo'n receptie bijvoorbeeld... ik zou het van binnen 10 x liever willen vermijden maar dit is zeker niet zichtbaar.

Naarmate ik verder kwam met mijn interne zoektocht (IQ test, persoonlijkheidsonderzoeken etc.) en de gesprekken die ik had met een psychologe, kwam steeds sterker naar voren dat ik zeer goed op de hoogte ben van mijn gevoelens maar door het jarenlang negeren ervan liep ik op mijn tenen. Als ik mij geremd voel om iets te doen, doe ik juist het tegenovergestelde om mijn angsten te overwinnen. Mijn eigen trots ging de uitdaging steeds weer aan met mijzelf. Ik zag mijzelf als een slappeling... waarom kunnen anderen het anders wel allemaal opbrengen? Telkens weer ging ik de uitdaging opnieuw met mijzelf aan. Alles leek eindelijk op rolletjes te lopen, mijn huis aan kant en ik zou koste wat kost zorgen dat men tevreden over mij was op het werk. Keer op keer verloor ik de strijd...steeds opnieuw goede voornemens en keer op keer was ik daarna boos op mezelf, teleurgesteld in mezelf en het gevoel gefaald te hebben. Ik sprak ik mij zelf op harde wijze toe, waaronder de woorden die de meeste AD/HDers ontelbare keren in hun leven hebben gehoord; als je maar wilt en je best doet... dan kun je het best. Dat is ook zo, ADDers kunnen alles leren, als ze er maar interesse voor hebben kunnen ze slagen in alles maar voor een ADDer......... kost dit bergen energie. Zij zijn hier ook niet altijd toe in staat.

Na enkele jaren kwam ik per MSN weer eens in contact met mijn neef in Canada. Ik ben daar ooit eens op vakantie geweest. Ik probeerde uit te leggen wat er in mijn leven speelde en na enkele minuten zei hij; Jij hebt gewoon ADD. Mijn neef en zijn beide kinderen bleken onlangs zelf de diagnose te hebben gehad. Ik schonk er weinig aandacht aan. Toen ik op Nederlandse website's ging zoeken naar de betekenis van ADD zag ik de bekende omschrijvingen van onwijs drukke, springende en aandacht vragende kinderen en dat was ik zeker niet. Mijn neef vertelde mij toen dat er ook een naar binnen gekeerde vorm van ADHD is, in Canada is hier al onderzoek naar gedaan. Men maakt daar een onderscheiding tussen ADD en ADHD (met de H van hyperactiviteit of letterlijk zonder de H) In Nederland is er alleen nog onderzoek gedaan naar kinderen met ADHD en de medische wereld is wel bekend met ADD maar er is nog weinig aandacht aan gegeven door gebrek aan geld voor onderzoeken. Veel Nederlandse psychologen zijn zelfs helemaal niet op de hoogte van het bestaan van de niet-hyperactieve vorm van AD/HD (Het aantal mensen dat dagelijks gebukt gaat onder deze "handicap" moet enorm zijn. Ik heb tot op heden niet meer gevonden over ADD bij volwassenen en vrouwen dan enkele regels tekst Het gebrek aan andacht voor dit enorme (groeiende) probleem is in Nederland treurig. Omdat het een genetisch bepaalde handicap is kunnen we verwachten dat er in de toekomst steeds meer mensen vastlopen doordat men ADD heeft en hier niet van op de hoogte is.

Met deze website kon ik goed de dingen voor mij zelf op een rij zetten en misschien ergens in Nederland iemand helpen die een paar pagina's leest en beseft....... het ligt dus allemaal toch niet aan mij... ik heb gewoon ADD!

Groetjes Karin